De afgelopen twee jaar ben ik stabiel zoals dat heet bij mensen met chronische psychische klachten. Dit maakt het meeten de langste periode dat ik stabiel ben; sinds het “naar boven komen” van dwangstoornis en depressie zo’n zeven jaar geleden.
Ik ben erg blij met de feit en ik hoop van harte dat deze periode nog veel langer gaat duren. Het liefste zo lang dat het gewoon niet meer gebeurd.
Echter laten statistieken zien dat de kans groot is dat er een terugval komt, dit omdat ik vier keer ben teruggevallen.
Toen ik dan ook een week of twee geleden het extra druk op mijn werk had, de dagen lang en donker waren en er nog wat (kleine) persoonlijke dingen speelden; kreeg ik wat last van mijn dwang klachten en kreeg ik wat depressieve gevoelens.
Doordat ik een signaleringsplan heb wisten we binnen een week de boel weer goed te krijgen. Echter is er elke dag extra angst geweest dat het weer een volledige terugval zou worden.
Deze angst was juist steeds minder geworden, maar zo’n mini terugval maakt de angst weer levendig.
Of de angst terrecht is weet ik niet, natuurlijk heb je met vier depressieve episodes een flinke kans op een volgende terugval.. Maar ik heb wel het “geluk” dat alle terugvallen tot nu toe te maken hadden met het feit dat de medicatie spiegel in mijn bloed drastisch was gedaald. Als dit niet gebeurd is de kans ook best groot dat het tot aan mijn dood goed blijft gaan.
Ik denk wel dat deze angst iets goeds in zich heeft, namelijk de alertheid op signalen. Soms is angst dus veel nuttiger dan je in eerste instantie zou denken.
