Foto: fdecomite | Licentie: CC BY 2.0
Inhoudsopgave
Een illusie
Als de jaren gaan tellen weet je dat er een hoop vriendschappen via een natuurlijk verloop stoppen. Je gaat naar een andere school, verhuisd, krijgt een gezin etc. etc.
Toch was ik het nooit eens met Henk Westbroek toen hij zong dat vriendschap een illusie is. Want je doet ook weer nieuwe vrienden op in de loop der jaren. Daarnaast was ik van mening dat iedereen wel minstens één vriend heeft waarbij de vriendschap de tand des tijds kan weerstaan.
Helaas ben ik van mening veranderd en blijken dat soort vriendschappen ineens een illusie. En daar heeft mijn dwang eerlijk gezegd wat moeite mee.
Die ene vriendschap
Op het MBO ontmoete ik een jongen waar het wel mee klikte en het bleek dat we veel interesses deelden. In de loop de jaren is dit uit gegroeid tot één van de betere (misschien wel beste) vriendschappen die ik heb gehad. Gamen, films kijken, voetbal trips naar de UK maken, soms goede gesprekken en uiteindelijk getuige op mijn huwelijk.
Over het algemeen was ik er voor hem als het niet lekker liep en andersom. Daarnaast leek het dat ie redelijk kon dealen met wat later mijn dwang trekjes bleken.
Een beetje teleurgesteld was ik dan ook dat hij tijdens mijn eerste echte depressie zich minder liet horen en al helemaal niet zien. Op zich heb ik daar begrip voor want dat deden wel meer mensen. Het is natuurlijk niet niks om naar iemand toe te gaan die in een psychiatrische kliniek zit. Ook merkte ik er minder van omdat ik al genoeg zorgen voor mij zelf had en het ook wel klikte met medepatiënten die op zo’n moment toch echt een beter klankbord zijn.
Bovendien was hij er gewoon weer na die periode echter door terugvallen veroorzaakt door stop poging met medicatie en pech met een ingezakte bloedspiegel van mijn medicatie werd het steeds stiller.
Tropenjaren
Tussen 2015 en 2020 had ik wel mijn tropenjaren als het ging om psychische problemen. Met uiteindelijk 3 opnames en 4 terugvallen was het bikkelen om zover te komen zoals ik nu ben. Helaas liet die goede vriend zich die jaren steeds minder van zich horen en zien. Tijdens mijn opname snapte ik dat opnieuw best al was alle steun welkom, steun kon simpelweg al een bezoekje zijn.
Na mijn tweede opname kreeg ik opeens ook geen antwoord meer op mijn Whatsapp berichten, dit vond ik echt kut. Op een gegeven moment besloot ik hem ouderwets eens op te bellen en ondanks dat hij niet opnamen kwam er later wel een SMS’je. Ik was dolblij want het leek erop dat het contact weer hersteld was. Sterker nog tijdens mijn 3e opname kwam hij zelfs langs in de kliniek. Het klinkt stom maar dat deed me echt goed.
Natuurlijk wel besproken waarom hij niet eerder kwam of zelfs niet meer reageerde, echt antwoord daarop kreeg ik niet maar wel de belofte dat het voortaan anders zou zijn.
En toen door de laatste terugval van zo’n twee jaar geleden.. stopte het contact nadat ik een berichtje gestuurd het dat het even weer minder ging….
Vriendschap, loslaten en die klote dwang
De afgelopen twee jaar heb ik nog een aantal maal geprobeerd weer contact te krijgen. Mijn dwang accepteert het simpelweg niet dat het zomaar zonder duidelijk reden over is. Het is niet zo dat ik dagelijks berichtjes stuur overigens, voor je het weet zit je in één of ander tv-programma over stalken ;-).
Op een gegeven moment was mijn vrouw het zat en zei ze dat ik het overal moest ontvrienden en zijn contact gegeven weg te gooien. Want antwoord op die vraag “waarom” zal hij nooit geven.. Anders was dat vast al gekomen. Ik heb toen het advies van mijn vrouw opgevolgd. Ik kon alleen niet de foto’s van onze voetbal trips niet weg gooien, die herrekeningen zijn met te dierbaar.
En dan… paar maanden verder… Ik koop een nieuwe telefoon en zet back-ups terug.. En ineens staat zijn nummer weer in mijn contact gegevens.. Op de één of andere manier voelde dit als een teken.. Dus hoppa weer berichtje eruit met die voor mij belangrijke vraag: “waarom”. Natuurlijk kreeg ik daar geen antwoord op.
Vorige week heb ik nog een keer een bericht gestuurd in de trant van: “Waarom? Kunnen we niet gewoon wat gaan zuipen en dit achter ons laten”.. U raad het al, geen antwoord.
Advies opvolgen!
Omdat ik niet als een gekke stalker gezien wil worden en inmiddels ook weer soortgelijke vriendschappen heb opgebouwd heb ik besloten deze blog te schrijven en ook meteen het advies van mijn vrouw weer op te volgen. Ik gooi alle contact gegevens weg en ga verder met mijn leven. En mijn dwang gaat me vast nog wel even dwingen om aan deze vriendschap te denken maar, zal mijn brein leren te laten denken aan de goede dingen en niet aan: “Waarom?, Waarom ga ik hem nooit meer zien of zelfs spreken?”
