De laatste weken is mijn herstel de laatste fase ingegaan. Toch merkte ik dat ik af en toe nog wel somber was. Een echte reden kon ik niet snel vinden, totdat ik mijn gedachten ging bekijken.
Ik bleek aan het verwerken te zijn, verwerken dat ik vorig jaar weer terug viel. Verwerken dat ik weer maanden ziek thuis zat. Verwerken dat de medicatie spiegel weer ingestort was. Verwerken dat ik chronisch ziek ben!
Ik besloot om het gevoel te omarmen, de tandwielen van het verwerken van zaken hebben bij mij altijd aan de ketting gelegen. Nu brak ik die ketting door, en accepteerde ik het verdriet en alle negatieve gevoelens die het verwerken van zaken geeft.
En dat gaf me toch een opluchting. Ik hoefde niet meer te vechten tegen die gevoelens. Simpelweg, omdat ze nu behapbaar en helder waren. Geen verdriet zonder reden, geen paniek en angst zonder reden. Maar pure normale emoties.
Je hoort vaak dat antidepressiva zou afvlakken, maar voor mij normaliseert het alle emoties en gevoelens. Waardoor er ineens ruimte is voor verwerking van heel veel dingen. Als het ware zijn de ketting rondom de tandwielen van het verwerken gebroken, en draaien ze nu op volle toeren.
Met dank aan: Janet Ramsden voor de foto: Cogs, locks and Raindrops
