De laatste jaren is het voor de wetenschap steeds duidelijker geworden, beweging is zeer belangrijk voor de mens. Niet alleen voor de fysieke gezondheid, maar net zo goed voor de mentale gezondheid.
Zo ben ik sinds echt last kreeg van dwang en depressies gaan wielrennen. Persoonlijk vond ik het niet veel doen, ik was op de fiets nog steeds bezig met m’n kwalen.. Maar ik was er wel even uit.. en vond ondanks dat ik mega depressief was het wel leuk.
Toen mijn medicatie ging werken begon het fietsen nog leuker te worden, en ineens was ik niet meer bezig met mezelf tijdens het fietsen, maar veel meer met het plannen van m’n route, welk stuk ga ik voluit? Moet ik krachten sparen voor “klimmetjes” of flinke tegenwind.
Heerlijk tijdens een dip
Herstellen van een depressie is geen kwestie van een paar weken en je bent genezen. In mijn geval is het zelfs de vraag of ik ooit wel helemaal zal genezen. Dus een flinke dip van een paar dagen tot een week blijven er wel bij horen. Heb ik zo’n dag (toevallig zoals vandaag) dan is het heerlijk om even een halfuurtje te wielrennen… Niet te ver en te snel want de fiets mag wel licht zijn, ik zelf ben dat absoluut niet.
Ik ben dan echt even uit m’n hoofd, bezig met de rit (voorlopig is het even elke keer hetzelfde rondje), tegen grenzen aan fietsen, zodat ik m’n benen wel voel. Maar wel fietsen zonder het doel elke keer sneller te worden want voor je het weet heb ik daar een obsessie mee. Maar fietsen zoals m’n lichaam het toelaat en dan is steeds iets meer.
Als ik dan terug kom is de dip vaak ook redelijk verdwenen. Het schijnt allemaal te maken hebben met stofjes die je aanmaakt tijdens het sporten. Maar ik denk dat het even met andere zaken bezig zijn en de frisse lucht ook niet onbelangrijk zijn.
