MDJ-STEK.NL - (Over)leven met OCD

Geluk bij een ongeluk

Inhoudsopgave

Het “ongeluk”

De laatste 2 weken voel ik me echt goed, natuurlijk wel even een normaal dipje hier en nu. Maar afgelopen zondag gebeurde er iets wat goed liet zien dat ik toch echt wel stabiel(er) ben.

Vlak voor het eten viel mijn zoon Niels, normaal staat deze meneer snel op. Dit keer bleef hij echter kermend van de pijn zitten. Als ik nog niet stabiel was geweest had ik op zeker in de stress geschoten (vrouwlief was ook nog eens werken namelijk).

Maar nu bleef ik rustig, en ging uit van een verzwikking of iets dergelijks. Ik nam hem op schoot en had toch wel een dik kwartier nodig om hem rustig te krijgen.

Omdat ie ook graag zijn moeder wilden spreken belde ik een paar keer mijn vrouw. Maar die kan op haar werk niet altijd direct opnemen.

Nadat ik een paar keer gebeld had, belde ze terug, ik legde eruit wat er gebeurd was. Omdat ze in de zorg zit leek het ons handig dat ze even via video bellen naar zijn voet kon kijken.

Zelf had ik al besloten om de huisartsenpost te bellen als hij na 45 minuten nog niet op zijn voet kon staan. Die 45 minuten verstreek tijdens het video bellen en omdat het zo pijn bleef doen besloot ik om te gaan bellen.

De grote fuck up

Het was schijnbaar druk op de post, want ik stond al een flinke tijd in de wacht toen me iets opviel… Niels leunde gewoon op zijn voet..

Voor mij een signaal dat een breuk min of meer uitgesloten was. Ik hing dus op.. Echter was iets aan mijn aandacht ontschoten.. Terwijl ik in de wacht stond had Niels zich omgedraaid.. Hij leunde dus niet op zijn pijnlijke voet.. Maar op zijn “goede” voet…

Toen mijn vrouw ‘s avonds laat thuis kwam, kwamen we er ook achter dat ik de verkeerde voet gezien had. Uiteindelijk is Niels maandag alsnog naar de huisarts gegaan en bleek na een foto in het ziekenhuis zijn middenvoetsbeentje gebroken te zijn.. OEPS!

Geluk?

Natuurlijk heb ik wel even zitten balen en een beetje schaamte gehad om deze fuck up. Maar kon het wel snel loslaten en relativeren.

Was ik niet stabiel genoeg geweest had dit zomaar een week piekeren gekost. Nu was het maar even piekeren en meer van “Hoe krijg ik dit nou weer voor elkaar”.

Maar heb me niet dagen, weken of maanden me een slechte vader gevoelt. Sterker nog.. ik heb me geen moment een slechte vader gevoelt.

Daarnaast heb ik er ook geen probleem mee om het hier te delen. Want uiteindelijk is niemand perfect, maken we allemaal fouten (zeker als ouder!). Dus dat was toch een stukje geluk bij een ongeluk.

En Niels?

Met Niels gaat overigens alles goed. Hij lijkt nog wat pijn te hebben, maar klaagt daar (stoer als ie is) niet over.

Wel is ie wat sjacho omdat ie niet kan lopen. Maar dat hebben we min of meer opgelost met een rostoel waar ie dan weer heel blij met is ;-).