Inhoudsopgave
Hoe kerst avond een drama werdt.
Precies een jaar geleden werd ik voor de vierde keer opgenomen in een GGZ kliniek. Tot aan de week voor de 24e van december ging het eigenlijk heel goed met me. Alleen ineens viel ik zonder aanleiding opnieuw in een diep gat.
Eerst dachten we aan iets van een winter depressie of iets dergelijks, maar mijn symptomen werden met de dag erger.
Al vrij snel was ik suïcidaal aan het worden, via de huisarts hebben we toen de crisis dienst van de GGZ-instelling waar ik onder behandeling was. De huisarts kreeg al wel te horen van de crisis dienst dat een opname onmogelijk was, alle bedden waren bezet.. Verder van huis kijken had ook geen zin want: “Alle bedden in Nederland zijn bezet..”
Opname nodig, maar…
Uiteindelijk vond de instelling nodig om me te beoordelen, in het gesprek gaf de crisis psychiater aan dat een opname wel gewenst was.. Maar dat het niet kon. Tevens kon hij me wel geruststellen dat mijn medicatie niet bekend stond om het “poop out” syndroom; waarbij de werking stopt. Dwangmatig als ik ben, heb ik dit later nagezocht op internet, en inderdaad hij had gelijk. Het voorstel was om een flinke dosering Lorazepam te gaan slikken en het IHT team (thuis behandeling) in te schakelen. Dit ging een paar dagen goed, maar op een gegeven moment werdt duidelijk dat het tussen het slapen (lees knock out door Lorazepam) door was ik vooral angstig en aan het huilen.
Alsnog opname
Ongeveer vijf dagen later had ik een update gesprek met de psychiater van de crisis dienst. Er was inmiddels plek maar hij gaf aan dat het misschien beter was om het thuis met het IHT team te gaan proberen. Hiermee ging ik akkoord; echter in de loop van de dag ging het alleen maar slechter en slechter. Toen heb ik de crisis dienst gebeld en gevraagd of ik alsnog opgenomen kon worden. Dit was mogelijk en niet veel later zat ik met mijn vrouw bij de intake in de kliniek.
In de kliniek ben ik heel warm opgevangen door zowel personeel als mede bewoners. De dagen erna waren heel stil in de kliniek, want bijna iedereen was met verlof i.v.m. kerst. Ik heb die dagen veel door gebracht op bed of liggend op de bank in de woonkamer. Dat iedereen plezier had, en ik niet viel me heel zwaar.
Wachten op duidelijkheid
De feestdagen zorgde bovendien voor een flinke vertraging in de resultaten van het bloed onderzoek. De psychiater in de kliniek had het vermoeden dat de spiegel gezakt was. Gelukkig was de klik met medebewoners goed en hadden we zowaar een leuke oudjaarsavond (zover dat kon). Ik moest ongeveer twee weken wachten op de uitslag; in die tijd heb ik veel getwijfeld.. Is er iets wat me depressief maakt en wat ik niet wil/kan zien? Ik was na twee weken dan ook zeer dankbaar dat dat niet het geval was.. Het was simpelweg de spiegel van de medicatie in het bloed. Die was zwaar onderuitgegaan en zat net op een niveau waarbij je therapeutisch iets kon verwachten. Echter voor een dwangstoornis zat het ver onder de therapeutische grens. Met andere woorden de medicatie werkte niet meer. Gelukkig niet door een poop-out maar omdat er simpelweg te weinig in m’n bloed zat. Ik kreeg het nieuws vrij laat op de dag; dit omdat de uitslagen echt bizar laat beschikbaar waren. Het was dat mijn psychiater nog even snel in het systeem keek voordat ze naar huis ging; anders had ik nog een dag moeten wachten
En alles kwam weer goed
Tijdens de opname knapte ik vrij snel weer op. De duur van de opname was dus ook relatief kort. Echter wel besloten om de afbouw van de benzodiazepines (lorazepam en co) thuis te doen. Dit was uiteindelijk goed te doen.
Ik voelde me thuis ook vrij snel weer opknappen, wel het dringende advies gekregen om nooit meer te stoppen met medicatie; dit was ik toch al niet van plan dus had ik daar totaal geen probleem mee. Tevens besloten dat ik langdurig gemonitord zou worden door een psychiater. Waarbij we vooral de spiegel meerdere keren per jaar zouden controleren in plaats van 1 x per jaar.
Uiteindelijk was ik al vrij snel de oude; helaas ging het wel snel opnieuw mis met de spiegel en had ik opnieuw een terugval. Daarover schrijf ik later een blog.
Dankbaar
De ervaringen van een jaar geleden hebben me we dit jaar wel heel bewust gemaakt dat het snel fout kan gaan. Maar vooral hebben ze me dankbaar gemaakt. Dankbaar dat het er sterk op lijkt dat ik kerst en oud en nieuw ga vieren met de mensen die ik liefheb.
