Tijdens depressies ben ik vaak egoïstisch. Niet omdat ik dat wil; maar simpelweg omdat ik niet anders kan.
Als de depressie op zijn hoogst is kan ik eigenlijk alleen maar wat gamen en aan modelbouw doen. Of naar series kijken op bed. Deze zaken zorgen er in ieder geval voor dat ik even uit m’n hoofd kan.
Het hebben van een relatie en een gezin is dat zwaar; je hebt eigenlijk al genoeg aan je eigen zorgen en gedachten. Zorgen van andere kunnen daar even niet bij. Daarnaast is het al snel te druk voor me.
Het is dus bij een depressie niet alleen de patiënt zelf die lijd. Ook zijn partner en kinderen. Daarnaast is het ook niet makkelijk voor ouders, vrienden en kennissen. Iemand die je liefhebt, is bezig om zich te gronde te richten. En is totaal verloren in zijn eigen donkere wereld.
In deze post wil ik dan ook even mijn vrouw Annika en mijn kinderen bedanken. Voor al het geduld, voor het omgaan met mijn soms zeer korte lontje. Voor het moeten missen van een partner en een vader. Ook alle twijfels die ik heb rondom de relatie en het vaderschap.
Gelukkig ben ik op de weg terug en kan ik steeds meer de partner weer zijn die ik wil zijn. Of de vader die ik wil zijn.
Dus Lieke, Niels en vooral Annika deze post is voor jullie. Bedankt voor alles. Zelfs voor de soms broodnodige schop onder mij hol die Annika mij geeft als ik weer te negatief wordt.
