Langzaam

Te snel willen

Ik heb altijd één ding dat mij in de weg staat in een herstel periode. Ik wil te snel, ik wil nu klachten vrij zijn, geen dwang of beter gezegd niet al teveel last van dwang. Maar dat kost tijd veeeel tijd.

Deze herstel periode is er zeker één die veel meer tijd lijkt te claimen dan dat ik wil. Misschien komt het door dat ik het volledig thuis doe, alweer uren maak op m’n werk of de medicatie minder werkt.

Elk nadeel…

Elk nadeel heeft z’n voordeel zei Johan Cruijf ooit. En in dit geval klopt dat ook min of meer. Ik heb namelijk nog redelijk veel last van m’n klachten terwijl therapie gestart is. Ik kan dus nu zelf aan de slag ipv dat de medicatie het geheel oplost voor me. Kost dat energie? Angst? Ja zeker maar uiteindelijk gaat dit me als het goed is veel meer opleveren.

Goede match

Wat ook mooi is de match met m’n psychologe. Die is dit maal ook goed (ben eigenlijk niet anders gewend van Yulius). Ik kan zelf aangeven wat ik nodig heb, waar m’n dwang in zit en wat we moeten doen om zaken te accepteren. Leren omgaan met de dwang en angst kan me zoveel opleveren dat ik met liefde (naja dat is wat overdreven) accepteer dat ik soms een paar stappen naar achter val. Ik besef me namelijk eens te meer dat ik chronisch ziek ben. Enerzijds moet de medicatie de scherpe randen weg halen, maar zal ik ook moeten leren omgaan met de chaos in m’n hoofd die de dwang soms geeft.

Hoe is het nu?

De angst lijkt langzaam uit te doven, dwang begint te wennen. Er is nog één ding waar ik opnieuw moet leren dealen en dat is de morse code in m’n linkeroor en de irritante piep in m’n rechteroor. Ik probeer de focus er zoveel mogelijk vanaf te houden.. Maar soms zoek ik hem ook bewust op, de enige manier hoe je namelijk angst kan overwinnen is er volledig tegen in te gaan.

Met andere woorden ik herstel wel maar langzaaaaaaaam en dat is iets wat ik niet wil.. maar wel moet…