Het heeft weer een hoop energie, tranen en engelen geduld gekost. Maar ik voel me sinds zo’n twee weken weer aardig de oude. Dat betekent niet dat alle klachten weg zijn, maar ze hebben weinig impact op m’n leven.
Het belangrijkste dat me er deze keer door heen gesleept heeft is naast vrienden en familie het accepteren van m’n klachten.
Doordat ik me al snel neerlegde bij de terugval ben ik uiteindelijk maar twee weken echt diep gezonken. Daarna ben ik ondanks angst, sombere gedachten en het opspelen van m’n dwang gewoon doorgegaan.
Inhoudsopgave
Hoe dan?
Toen men ooit begon over het accepteren van angst en dwang leek me dat totaal onmogelijk. Hoe kan je het accepteren dat je constant angstig bent, dat je constant dood wilt en daarbij nog een constante stroom aan ongewenste dwang gedachten hebt.
Toen de medicatie voor het eerst begon te werken, waren al die klachten niet meteen weg.. Sterker nog ze zijn nooit helemaal weg gegaan. Echter heb ik er mee leren leven. Door therapie maar vooral door één opmerking van een psycholoog: “Stop met geluk zoeken, ga leven!”. En dat ben ik gaan doen, gewoon doorgaan met leven. Voel ik me klote? Dan probeer ik wel dingen te gaan doen. Ik merkte steeds dat de klachten dan naar achteren verdwenen en er gewoon bij gingen horen.
De psycholoog had de vinger op de zere plek gelegd. Dit alles was namelijk begonnen met oorsuizen waar ik dus letterlijk gek van werd. Ik las al snel dat er niks anders op zat dan accepteren. Alleen ik dacht door het vechten tegen de gevoelens (boosheid, angst en somberheid) die het oorsuizen met zich meeneemt; ik de acceptatie zou versnellen. Niks bleek minder waar. Door de gevoelens en emoties toe te staan knapte ik op. Ik moest ze simpelweg ondergaan. En dat is volgens mij echte acceptatie; het toestaan dat je enorm somber of angstig voelt. Er niet meer van weglopen, maar ik zou bijna zeggen er juist mee gaan lopen.
Zoek hulp
Bovenstaande werkt voor mij heel goed, dat wil niet zeggen dat het voor jou ook zo werkt. Vaak (eigenlijk altijd) heb je hulp nodig om de juiste manier voor jouw te vinden. In mijn geval waren mijn vrouw en de meeste behandelaren belangrijk om mijn manier te vinden. In mijn geval is overigens wel medicatie nodig want zonder medicatie is de somberheid en angst gewoon te groot om mee te kunnen leven. Zonder medicatie slaat m’n brein gewoon op hol en dat is niet te fixen met acceptatie of therapie.
Mijn advies is dan ook om met hulp van een professional te leren omgaan met je gevoelens. Zoek wel een goede therapeut en ga niet voor de hippie types en coaches die je “geluk” bieden. Want geluk is mooi, maar niemand is 100% van de tijd gelukkig.