Inhoudsopgave
Een positief geluid
Op deze blog wil ik veel posts gaan besteden aan psychiatrische aandoeningen en de medicatie die daar bij gebruikt wordt. Want het is tijd om het stigma rondom deze onderwerpen te doorbreken en er ook is positief over te berichten.
Het leven met een psychiatrische aandoening is lang niet altijd zwaar en die medicatie is echt zo slecht nog niet.
Maar hoe kan ik hier over bloggen als ik mij eigen verhaal niet vertel; want waarom ben ik blij met de GGZ en waarom ik dankbaar dat er medicatie is.. Hierbij dus mijn verhaal, over de zwartste dag ooit in mijn leven maar wel de dag waarop de lijn naar boven ingezet werd.
Zwater dan zwart
Het is ergens midden augustus 2015 dat ik wakker wordt en de dag begint waarop alles anders wordt. Als ik m’n ogen open doe ben ik nog een beetje suf. De lormetazepam en mirtazapine hebben met net zoals de afgelopen 9 weken een goede nacht rust bezorgt.
Beide medicatie heb ik gekregen nadat ik een week was opgenomen in verband met zware slapeloosheid en een niet doorgezette poging om zelf een einde te maken aan mijn leven. Het idee is dat een korte opname plus medicatie en thuis begeleiding me er weer bovenop gaan helpen.
In die 9 weken tot aan het wakker worden deze dag is er ook veel gebeurd, ik lijk weer langzaam grip op het leven te krijgen en ben voor de tweede keer vader geworden.
Na het opstaan, neem ik een douche en bereid ik me voor op een belangrijk gesprek met het team dat me thuis behandeld. Het is namelijk de laatste dag dat ze komen; ik lijk voldoende opgeknapt en ga over van thuis behandeling naar een behandeling door een psycholoog.
Tijdens dat voorbereiden merk ik dat ik lang niet zeker ben of ik wel zonder thuis begeleiding kan.. Stiekem heb ik met beter gehouden dan dat ik me voelde, ik wilde namelijk niet zwak zijn voor m’n nieuwe zoon. Ik moest er voor hem zijn; ikzelf telde nu even niet meer.
Het gesprek gaat tegen verwachting goed, ik neem nog alles even goed door met de thuisbegeleiding en geef wel m’n twijfels aan. Maar ik ben ook niet eerlijk naar ze toe; ik doe m’n twijfels namelijk af als normaal en iets wat er bij hoort. Het is voor mij toch ook maar afwachten
Op eigen benen staan..
Na het gesprek voel ik me even sterk, wow ik ben alweer op de weg terug! Maar al snel begint alles weer.. Ik voel me enorm opgejaagd en weet niet waarom. M’n oren piepen in de tussentijd enorm en ik voel me enorm leeg..
Eigenlijk zo leeg dat niks me plezier geeft of dat enige reden bied om verder te leven. En dan valt het kwartje.. Ik ben nu na twee weken van de roze wolk aan het vallen die een geboorte met zich mee brengt. Die voortgang die ik eindelijk te pakken dacht te hebben was puur en alleen er geweest door m’n blijdschap van het opnieuw vader worden.
Al snel zit ik weer in m’n eigen wereld, ik voel niks en heb ook geen contact meer met wat er om me heen gebeurd. Het gevoel alsof er iets heel ergs staat te gebeuren is in alle hevigheid terug. Dit gevoel dat me al bijna een jaar lastig viel en één van de redenen was dat ik amper meer sliep. Tevens voel ik me enorm schuldig over alles. Over simpele gedachten die iedereen heeft; maar ik vind dat ik ze niet mag hebben. Enorme twijfel over alles.. Waarom voel ik me zo? Waarom ben ik niet happy? Komt het door m’n opvoeding? Is het m’n relatie? Is het m’n werk? M’n gedachten schieten elke richting op en rationeel nadenken is er niet meer bij.. Ik heb me de afgelopen maanden ook veel wijs gemaakt, een kleine opsomming:
• Ik ben een enorm slechte vader (Terwijl dochter lief helemaal gek op je is)
• Ik ben bezeten door demonen (Dat stomme blauwe oog wat we in Turkije gekregen hebben)
• Ik weiger elke vorm van medicatie (Zeg doc… weleens op internet gekeken..)
• Ik ben eigenlijk geen hetero (Maar ben wel helemaal gek van m’n vrouw)
Achteraf kan ik om een hoop dingen lachen; maar op dat moment is alles een reden om of enorm bang te zijn of me enorm schuldig te voelen. Gelukkig kreeg ik later te horen dat het lijstje van boven heel herkenbaar was bij lotgenoten en behandelaars.
Al snel zak ik die dag geheel terug in m’n depressie.. Nog dieper dan ooit te voren.. Als snel komt m’n angst voor medicatie weer op steken.. Was het toch juist wat op internet staat.. Niet gebruiken die medicatie; het doet niks en maakt het alleen maar erger (het feit dat “niks doen” en “het maakt het alleen maar erger” elkaar tegen spreekt kom niet eens in me op).. En dan die lormetazepam levensgevaarlijke pil.. Verslavender dan heroïne.. En dan dan heb ik ook nog is lorazepam voor overdag.. Ze willen me gewoon helemaal drogeren…
M’n beste beslissing ooit
Even kom ik terug in de normale wereld, m’n zoon heeft een poepbroek. Het is mijn beurt en ik ga met hem naar boven voor een schone luier. Nadat ik klaar ben pak ik hem op en terwijl ik op de trap naar beneden loop breek ik..
Dit kan geen dag langer zo.. Ik kan voeg zo niks toe aan deze aardkloot… In m’n hoofd heb ik twee opties… Of ik bel het teamhoofd van de thuis begeleiding of…. Nah, laten we het erop houden dat ik voor die eerste optie ging.. Niet veel later zit ze bij ons thuis met een psychiater.. Nadat we besproken hoe dit ineens zomaar lijkt te gebeuren krijg ik al snel de vraag: “Wat vind je er van als we je weer gaan opnemen”. Op dat moment ben ik ineens heel rationeel.. Ja neem me op, stop me vol met welke pil dan ook.. Ik heb niks meer te verliezen, het enige wat ik wil is genezen of rust.. En die manier hoe ik rust wil krijgen staat me totaal niet aan…
Voor ik het weet zit ik weer in een kamertje op de kliniek; en eigenlijk wil ik weg. Zorgen voor m’n vrouw en kinderen.. Maar dan zegt een van de begeleiders iets heel belangrijks.. “De beste zorg die je nu kan bieden is hier zijn; zodat je straks er weer kan zijn voor ze”
Medicatie toch m’n redding
Ik zal in een later post terug komen op het level in de kliniek en m’n herstel. Maar voor nu kan ik alvast vertellen dat na ongeveer 2 weken op andere medicatie ik de weg terug vond.
Vanaf toen wilde ik ook een positief tegengeluid laten horen over medicatie die gebruikt wordt in de psychiatrie. Want helaas komt deze medicatie vaak negatief in het nieuws (zonder enige nuance!).
Tevens zijn er veel negatieve (complot)verhalen te vinden over deze medicatie zonder enige context. Niet dat ik negatieve zaken wil ontkennen. Want medicatie heeft helaas altijd bijwerkingen en soms een totaal ongewenst effect. Maar dat betekend niet dat ze heel veel mensenlevens gered hebben.