Sinds mijn eerste depressieve/dwangmatige periode ben ik altijd behandeld met Cognitieve gedrags therapie. Waar vooral de focus lag om je gedachten te onderzoeken.
Bijvoorbeeld de gedachte: “Oeh ik heb een knobbel, dat is vast kanker” te onderzoeken en zo tot de conclusie te komen dat een knobbeltje niet meteen een kwaadaardige tumor hoeft te zijn. En dat de kans groter is dat het bijvoorbeeld een vetbultje is.
Toen ik oorsuizen kreeg en echt last van dwangmatigheid leek deze therapie op zich te helpen. En leek dat met medicatie de oplossing.
Echter een paar terugvallen verder bedacht ik dat ik het anders moest gaan aanpakken. Ik hoorde altijd dat je dwars door je angst moet gaan om hem te overwinnen.
Het oorsuizen geeft bijvoorbeeld veel gevoelens van angst en frustratie. Ik besloot deze gevoelens er gewoon te laten zijn, en merkte dat de gevoelens steeds minder heftig aan het worden waren.
Toen ik dat gister vertelde bij de psychologe vertelde ze dat ik “act had uitgevonden”. Ik verstond eerst dat ik een act had gevonden (als in een act opvoeren). Maar al snel bleek ik een stukje van een gedrags- therapie toe te passen. We besloten dan ook maar om deze therapie te gaan volgen, want het lijkt te werken.
Omdat ik alles zoek op internet (dwang dingetje, alles willen weten etc..) ben ik positief over deze aanpak. De therapie heet dus “ACT” oftewel “Acceptance and commitment therapy”. Ik hoop hier vooral te gaan vinden wat ik nu echt belangrijk in het leven vind en te leren omgaan met de gevoelens die oorsuizen helaas met zich mee brengt.